Kiriman dari
Sdr. Jebalkober
Email : jebalkober@gmail.com
Saka kitab ilmu-ilmu kasekten gaib
SANG HARUMDJATI
Kaecap kaping VI
SB
TOKO BUKU “SADU-BUDI” SOLO
Penerbit “KANGAROO”
ISINE PUSTAKA
1. Soroging kori alam gaib.
2. Kasekten iku bisa tumeka kalawan cara kapriye ?
3. Sakti mandraguna.
4. Kalawan cara kapriye bisane nuwuhake kekuwatan ing ilmu kaluwihan (-Hikmah).
5. Tapa – yoga.
6. Ilmu cipta.
7. Kawigaten kang prelu ing dalem kasutapan.
8. Sirikan-sirikan kang prelu ing dalem kasutapan.
9. Maluyakake sakehing lelara kalawan kekuwatan gaib.
10. Ilmu maluyakake saka kadohan.
11. Ilmu maluyakake dhiri pribadi.
@@@@@@@@
I
SOROGING KORI ALAM GAIB
Lumrahe kita pada ngarani mujijad, tumrap marang samubarang prakara kang kita ora bisa nerangake, utawa ora mangreti sabab sababe.
Dhek nalika lagi miwiti gawe dalan trem antarane secang lan Pingit iya iku terusane dalan saka Magelang menyang Bahrawa ing kono ditindakake dening wong-wong kang padha nyambut gawe ora kurang saka 2000 bebau lan 50 mandor bangsa warna-warna sarta dilurahi dening sawijining bangsa manca aran S. Saben saben ana rerusuh kang kadadiyan, iya iku anane para mandor dikeroyok dening bebaune nganti akeh para mandor kang banjur dirawat ana ing rumah saking saben ana kadadiyan mangkono iku sanalika uga banjur sirep manawa lurah S mau nekani kalawan nguwuh uwuh kanthi wara wengi wis tau kelakon ana atusan bebau padha rerubungan ana ing ngarepan omahe lurah S metu ing sanalika kono swara ribut mau banjur sirep tanpa sabawa.
Lurah S banjur cucul klambi karo ngungalake dhadhane sarta nantang para bebau mau supaya ngajoni dheweke nanging wong samono iku ora ana siji-sijiya kang wani cumuwit bareng digetak dening lurah S
wong samono mau banjur padha bubaran. Pira pira lurah bangsa manea arep tiru tiru nandakake patrap kekerasan kang kaya mangkono tumuju marang para bebaune, ananging uwohe malah dadi kosokbali saka sedyane dheweke malah banjur dilabrag dening para bebaune nganti setengah mati.
Akeh wong kang padha gumun banget andulu marang lurah S enggone anduweni daya prabawa kang samono kuwate akeh wong kang ora uwis-uwis pangungune mangka salugune gampang bae enggone nyumurupi sababe iya iku lurah S pancen sakti dheweke anduweni cecekelan ilmu kang anggedegake prabawa, iya iku daya gaib kang metu saka ing badane.
Pira pira kadadiyan kang ngagumake satemene pancen akeh banget yen ditulisi kabeh bisa ngebak ebaki isine buku iki, nanging sawijining conto bae kaya kang kasebut ing dhuwur iki mau layak wis cukup kanggo nyatakake yen sawijining ilmu kang wis ditapani nganti gentur pancen ora kanggo dembranan.
Kaya kang wis kasebutake ing dhuwur mau, saben prakara kang gaib wong wong banjur ngrasani kalawan gampang gampangan “mujijad” awit saka carane kadadiyan kalayan peteng iya iku kang ora gampang diterangake. Ing mangka uga bab kang gaib iku kalebu golongane kawruh ilmu alam kang ora kasumurupan.
“Kasekten” utawa ilmu gaib kena uga disebut “Kawruh mligi” karana wis kawruhan yen ilmu iku ora gampang tinemu dening sadhengah wong ngemungake dening wong kang badane wis ono dhasare utawa dening wong kang mrihatinake dhirine kalayan temen-temen sarta kanthi tekad kang gedhe utawa katembungake maneh dening wong kang wani lan kuwat nglakoni kalawan kapracayan kang santosa.
Wiwit dhek nalika puluhan taun kang akhir iki wong-wong bangsa Eropah kang ahli ilmu wis niti-priksa marang kahanane ”Kasekten Gaib” ing tanah Asia kalayan kamempengan antarane para ahli mau iya iku tuwan-tuwan Moselli, Asakow Geley lan liya liyane maneh dheweke iku wis nyoba arep menehi aran kang trep tumrap kawruh gaib iku dene kang dianggep luwih trep iku dienggo dening Asakow lan V Sehrenck Notzing “ilmu gaib” iku disebut physisch mediumale met obyectieve physische manifasties en mentaal mediumale met subyectieve vereschiyuselen; uga kalayan rengkes disebut “mediumitic phenomena”.
Paracelsus nyatakake : “Anjuran astrani kang diwetokake dening kekuwataning Makrokosmos (=Jagad gedhe) iku makarti ing Mikrokosmos (=Jagad cilik, manusa) sarta andadekake sakehing owah owahan ing jagad cilik iki mangkono uga anjuran utawa ilen-ilen astral kang diwetokake dening sedya lan kekarepan saka sawijining wong iku andadekake uga marang owah owahan ing Alam kang katon : pakarti iki kekuwatane bisa tumeka ing panggonan kang antarane nganti adoh banget karana panguwasaning cipta iku bisa tumuju adoh banget kaya dene lakuning pikiran uga bisa tumuju marang ngendi bae.
Ana kang wis dikandakake teka ing kene ditembungake yen “Kekuwatan Gaib” kalawan mangkono bisa kadadiyan karana wis gawaning badan lair mula, utawa karana saka laku tapa kanthi kayakinan kang nyata.
Nitih kanyatahan kang mangkono iku tumrap wong kang pancen wis anduweni dhasar gawaning badan lair mula mangka banjur diwuwuhi kalawan laku tapa kang nganti gentur iku kadadiyane mesti dadi luwih maju lan luwih sekti tinimbang karo wong kang olehe “Kekuwatan Gaib” iku mung mligi karana laku tapa bae Kang sababe endhek dhuwure kasaktene wong wong ing jaman kuna, iya iku beda-bedaning kasaktenemanusa dhewe Bab iku uga dadi kanyatakan tumrap benering tetembungan : “luhuring ilmu kasakten iku miturut takeraning manusa dhewe-dhewe.
Piwulang piwulang ilmu gaib saka padri padri tuwa bangsa Tiong Hoa tujuwane kang premati iya iku kanggo ambangun adeging ilmu kasakten kang kalawan disuburake kanthi laku tapa. Mangkono uga anane piwulang-piwulang saka wong-wong Hindu bab iku wis dititipriksa lan diyakinake dening Panyali, katerangake ana ing dalem bukune kang ingaran Yoga Sutra, ing kono bisa tinemu piwulang piwulang kang becik, antarane ana piwulange bab nyatitekake pranatan-pranatan babagan ilmu batin, kayata : cara-carane Matrapake badan, nata lakuning napas samadi ngumpulake pikiran lan dieneake marang sawijining arah kang katamtokake, pralambang-pralambang praboting badan kayata jantung lan liya-liyane. Nanging kabeh iku dudu tujuwan kang premati saka piwulang Yoga. Kasakten kasakten kang tinemu lan digunakake mung kanggo samben bae, Tujuan kang wigati yaiku panunggaling Roh karo kang Maha Eka.
Saben ilmu ana kanthine cara matrapake dewe dewe, kang tanda tetep wiwit dek jaman kunane, kang mangkono iku ora anggumunake, yen nitik anane piwulang piwulang mau wiwit saka Hindu mencar marang nusa Jawa lestari tetep, kaya dene pusaka warisan. Tembung “tapa” kang kuna-makuna anane, nganti saprene isih lestari urip ana ing dalem batine wong-wong ing Indonesia.
Paniti priksane para ahli ilmu iku anuduhake uwohe kaya ing ngisor iki :
Muncule cipta kang santosa kalawan disengaja utawa orang, iku andarbeni panuwasaning cipta iya iku ing jero utawa ing jaba wateswatesing badan banjur owah dadi rupa utawa pawakan kang maujud. …(hilang satu kata) saka megaring pikiran bisa mujudake sawijining pawakan utawa …(hilang satu kata) kang katon, kaya dene kanyatakane saka kekuwatan gaib ing sajroning badane manusa mangka uga megaring pikiran iku uga bisa nuduhake dayane ilmu urip (biologie), iya iku ilmu kang bisa neluhake kekarepane wong liya.
Kekuwatan-kekuwatan gaib gaib kang kapratelakake ing duwur iku satemene ora luwih lan ora kurang saka kanyatahan panguwasaning makrokosmos utawa alam kabeh, katemenan bab iki ora kena pinaido sanadyan uga mung saperangan cilik bae kang bisa kawruhan.
Kasaktene alam bisa dinulu lan rinasa dening pancaindriya katemenane bab iki kena dinyatakake kalayan gampang yen wong gelem nyatitekake marang uriping jiwa, tuwuhing sakehing tanduran mubening bumi, lakuning rembulan, gumuruhing guntur, mbledosing gunung, gumrubunging prahara, lan liya-liyane maneh.
Manusa ing donya gunggunge ana atusan juta jiwa, nanging mung satitik banget antarane kang bisa nindakake kasaktine kekuwatan gaib iku, kayata : ilmu tenung, ilmu kawicaksanan, ilmu kasekten gaib lan liyaliyane sabangsane.
Waja kang mawa kekuwatan anarik (magneet) bisa narik waja-waja liyane. Waja kang mangkono iku disebut “wesi weram” utawa “besi brani”. Para wong pinter wis analiti sebab sebabe, saka ngendi asale kekuwatan gaib iku. Kalayan migunakake piranti microscop (kaca praksana) besi brani iku dititi-priksa, banjur kanyalaan yen rakitane uga padha bae karo wesi lumrah, mung pasangane molekulen (peranganperangan kang lembut) ana bedane. Saben molekulen sambarang waja padha anduweni kekuwatan anarik, sanadyan saka waja besi brani utawa saka waja lumrah kang ora anduweni kekuwatan sathitik-sathitika. Ing saben kekuwatan anarik iku ana adegane saka sawijining Pul Lor lan sawijining Pul Kidul manawa wong anepungake Pul Lor iku saka magnet kang siji karo Pul Kidul saka magnet liyane sakarone magnet-magnet iku dadi padha anarik kalawan keras. Ananging manawa uwong anepungake Pul Kidul karo Pul Kidul, sarta Pul Lor karo Pul Lor, wis mesthi bae magnet-magnet iku dadi padha anulak. Mangkono sababe, mulane waja lumrah ora anduweni daya anarik, sanadyan waja iku uga adegan saka milyunan magnet kang lembut, mung bae pasangane yutan magnet iku tanpa aturan, utawa tansah molak-malik enere ora karuwan. Beda karo sakabehing molekulene besi brani pasangane padha rata jujur sajurge, sakehe Pul Pul Lor padha nuju marang sawijining arah sakehe Pul Pul Kidul uga padha nuju marang sawijining pungkasan sakehing Pul Pul Lor iku anarik, mangkono ugo sakehing Pul Pul kidul ing pungkasan liyane uga anarik, nganti nuwuhake kekuwatan anarik kang rosa.
Samengko dadi tetela terang, yen magnet-magnet Pul Lor (positif) lan magnet-magnet Pul Kidul (negatif) kang makarti marang sawijining ener iku anduweni kekuwatan anarik dene kosok baline magnet-magnet kang campur bawur iku ora bisa oleh kekuwatan sathitik-sathitika.
Wong-wong kang sakti iku sarupa besi brani dene wong-wong lumrah iku sarupa wesi lumrah.
Akeh bae wong-wong padha nemoni rasa gela lan banjur prihatin karana enggone nyoba murih kekuwataning mantram utawa isih nemoni tanpa daya. Uwong wis bisa ngapalake sawenehing japa lan banjur nyoba migunakake mandining japa iku, nanging nyatane tanpa ana asile apa apa. Sakehing kagagalan iku wis ora anggumunake karana wong wong kang nindakake coban iku wong wong kang lumrah bae kang kekuwatane anarik isih pating bececer.
Isi mantram, ilmu kasekten gaib, ilmu tuwa, padukunan gaib lan liya liyane sapanunggalane bakal dadi kanyatan kaampuhane uger katindakake dening sawijining wong sakti iya iku wong kang wis moncol saka kalumrahane.
Kalawan tapa utawa ambudidaya, wong bisa dadi sakti. Carane nindakake sakehing tapa utawa ambudidaya sarta sirikane sawiji-wijining ilmu bakal katerangake ing bageyan bageyan candhake.
II
KASAKTEN IKU BISA TUMEKA KALAWAN CARA KAPRIYE?
Wong kang ambudi daya kalawan anglakoni tapa iku kudu kanthi kapracayan kang nyukupi, apa dene serenging pangudi lan kamempengan anggone nindakake, atine kudu santosa temenan supaya wong kang nindake sedyane mau ora nganti kadadeyan entek pangarep-arepe yen kagawa saka kuciwa dening kahanane badane, wong mau kudu nindakake pambudi dayane luwih saka wewangening wektu saka katamtuwaning laku kang dikantekake marang sawiji wijining mantram lan ajaran ilmu gaib awit gede gedening kagelan iku ora kaya wong kang gagal enggone nindakake lakune rasa kuciwa kang mangkono iku nuwuhake prihatin lan getun, nganti andadekake ciliking ati lan enteking pangarep-arep. Sawise wong mau entek pangarep arepe lumrahe banjur trima bali bae marang panguripan adat sakene, mung dadi wong lumrah maneh. Kawruhana wong kang lagi miwiti ngyakinake ilmu gaib sok sok deweke iku mesti nemoni kagagalan-kagagalan kang nuwuhake rasa kuciwa.
Sawijining wewarah kang luwih becik tumrap wong kang lagi nglakoni kasutapan, iya iku ati kang teguh santosa aja kasusu-susu lan aja bosenan. Ngemungake wong kang anduweni katetepan ati lan sentosaning sedya sumedya ambanjurake ancase iya iku wong kang bakal kasembadan sedyane.
Wong kang ngyakinake prabawa gaib, iku anduweni kekarepan supaya dadi wong lanang temenan kang diendahake dening wong akeh, iya ana ing ngendi bae enggone nyuguhake dhirine, amarahe diwedeni ing wong akeh, panguwuhe gawe kekesing wong, yen anyentak dadi panggugupake lan gawe gumeter, dhirine ditresnani ing wong akeh, pitembungane digatekake lan pakartine diluhurake ing wong akeh. Iya pancen nyata, wong liyane mesti tundhuk marang sawijining wong kang ahli ilmu.
Wong ahli kasutapan tansah yakin enggone ngumpulake kekuwatan gaib ing dalem dhirine.
Ana paedahe kang migunani banget, manawa wong anindakake pambudi daya kalawan misah dhewekan ana ing papan kang sepi, karana tinemune kekuwatan gaib iku sok-sok tinemu dhewekan ana ing pasepen.
Wong ahli kasutapan kudi mbudidaya bisane nglawan marang napsune kekarepan umum (kekarepan wong akeh kang campur bawur ngumandhang ana ing swasana) kalawan tumindak mangkono wong ahli kasutapan mau dadi anduweni pikiran-pikiran kang mardika iya pikiranpikiran kang mangkono iku kang bisa nekakake kasekten gaib.
Sangsaya akeh kehing napsu kang kena tinindes, uga sangsaya gedhe tumandhoning kekuwatan gaib kang kinumpulake.
Kekuwatan gaib tansah makarti tanpa kendhat enggone mujudake sedya lan nganakake kekarepan.
Wong ahli kasutapan kudu anduweni ati kang tetep lan kekarepan kang dereng, kalawan ora maelu marang anane pakewuh pakewuhe lan kagagalan-kagagalaning.
III
SAKTI MANDRAGUNA
Apa kang kita rembug ing kene iku wong wong sakti ing tanah asiyah. Dheweke iku padha wong wong ahli ilmu kang wicaksana amarga satemen temene uga dheweke iku kang kena dianggep bangsane wongwong mulya kang agung.
Kasekten iku kena kaperang dadi rong warna iya iku kasekten putih lan kasekten ireng. *)
*) kasekten gaib ireng = Zwarte magie.
kasekten gaib putih = Witte magie.
Awit saka anane pamerang iku uga banjur dadi kanyatan yen perangan kang sawiji iku becik, dene perangan liyane iku ala.
Kasekten putih iku satemene ilmu Allah Kang Maha Luhur wis mesti bae kagunakake mligi kanggo keslametane wong akeh.
Dene kasekten ireng iku ilmu kaprajuritan kang kapigunakake luwih-luwih kanggo nelukake kalayan paipaksa, sarta bakal anjalari kacilakaning wong liya.
Ananging sakaro karone saka sumber ilmu Allah sarta sakaro karone iku padha dipigunakake kalawan atas asma Allah.
Tinemune ilmu-ilmu kasekten iki sararane kalawan kekuwataning pikiran-pikiran iku manawa kagolongake meleng sawiji bisa nuwuhake kekuwatan kaya panggendeng kang rosa banget tumrap marang apa bae kang dipikir lan disedya.
Upama salagine ana ambah-ambahan lelara kolerah manawa sawijining wong tansah anadesake pamikire marang anane lelara iku wis mesthi bae dheweke bakal ngrasa dhewe wetenge mules yen saya nadhes maneh enggone mikir-mikir bab iku bae nganti gemblenging pikirane mung isi prakara lelara kolerah iku saya nggegirisi uga enggone ngrasakake lara ing wetenge nganti tumeka wusanane banjur kelakon ketularan lara kolerah temenan.
Ana tuladhane maneh marang sawijining wong wadon ing wayah bengi mulih saka enggone mentas nonton kumidhi, satekane ing omahe kalawan kasusu dheweke ngombe sisa wedang teh sagelas kang sumeleh ing meja sawise wedang teh mau diombe dheweke lagi rumasa yen wedang teh mau kacemplungan cecak cilik katut kolu ingombe, iya wiwit wektu iku dheweke tansah krasa ing gorokane ora uwis-uwis kaya ana cecake kruget-kruget bae wusanane wong wadon mau dadi anandhang lara kang ambebayani tumrap jiwane sawijining dokter kang mitulungi dheweke, kalawan reka-reka nindakake carane angupakara ing gulune, dokter reka-reka ngirisa sathitik kuliting gulu mau sarta banjur nyekel cecak saka tembok banjur kalebokake ing gendul, gulune wong wadon mau banjur diblebet, wusanane dheweke banjur dituduhi cecak kang ana ing sajroning gendul saka dokter mau kandha, yen cecak kang lengket ing gurung samengko wis diwetokake, iki lho cecake saiki wis mati lan karendhem banyu obat sajroning botol iki. Sabanjure wong wadon mau dadi waras saka pangrasane lara iku.
Samengko banjur terang nalare, nyatane pikiran iku yen digelengake lan katujokake meleng marang sawiji, yekti andarbeni daya kekuwatan anarik kaya dene wesi brani.
Wong kang nglakoni tapa kalawan nindakake laku-laku kang tinamtokake, wis mesti bae gumolonging pikirane bebarengan padha kumpul dadi siji, sarta katujokake marang apa kang disedya kalawan mangkono iku kekuwataning daya anarik migunakake saro saning kekuwatan banjur anarik apa kang dikarepake.
Swasana kang katone kaya dene kothong bae, iku satemene ana dzate rupa-rupa, kayata : geni, banyu, emas, kayu, lemah, waja, elektriciteit, zuuratof, koolzuur, sarupaning zuur lan isih liya liyane maneh.
Samengko upamane bae ana sawijining wong kang lagi tapa, kalawan duwe sedya supaya andarbeni daya prabawa kang luwih gedhe, sarta anindakake sakehing kekuwatan pikirane kalawan ditujokake marang sedyane mau nganti nuwuhake daya prabawa. Kekuwataning daya anarik saka pikiran iku banjur anarik dzat ing swasana kang pinuju salaras karo daya prabawa mau. Kalawan saka sathitik sarta sareh, dzat dya prabawa kang ana ing swasana iku katarik mlebu ing dalem badane wong kang lagi tapa mau. Kalawan mangkono dzat “prabawa” iku dadi kumpul ing dalem badane, wong kang ahli tapa iku bisa metokake daya prabawa kang gedhe daya karosane. Wong kang andarbeni ilmu kang mangkono iku dadi sawijining wong kang sakti mandraguna.
Mangkono uga kanggo ilmu-ilmu kasekten liyane, sanadyan tumrap kasekten gaib ireng siji-sijinine tetemon karo jodhone dhewe-dhewe.
IV
KALAWAN CARA KAPRIYE NUWUHAKE KEKUWATANING
ILMU KALUWIHAN (=HIKMAH) ?
Kita kena nganggep, yen kodrat alam lan kekuwataning ilmu kaluwihan kang samengko ana, iku uga wis ana dhek nalika ewon taun kang kepungkur, nalikane manusa durung pati maju tumrap pamandengane marang kadadiyan-kadadiyan ing alam jagad.
Wong bisa andulu sasawangan kang dituwuhake dening kekuwatan gaib sarta kalawan laku tapa bisa nuwuhake kekuwatan iku, ananging sabab saka apa uwong bisa aweh katerangan.
Tarkadhang bisa anggunakake yen nitik saka kehing laku-lakupralambang lan mantram-mantram, kang digawe dening wong-wong kang ora mangerti, kang kalawan ngawur dheweke coba-coba arep nekakake karepe.
Ing antarane sakehing pralambang-pralambang, mantram-mantram ajaran-ajaran saka para guru lakuning kasutapan-kasutapan kang sarana nyiksa badan, lan aturan kang gawe giris ing nalika nindakake cara kang winadi, lan liya-liyane maneh sapanunggalane cara kang kaya mangkono iku, kabeh mau padha nyatake dhasare kang sarupa.
Dasar dasar iki bisa menehi pituduh yen satemene pancen ana temenan kekuwatan gaib iku, awit saka anane kekuwatan gaib iku uga, mulane para wong wong sakti ing tanah Hindu, Mesir, lan Assyria dadi andarbeni panguwasa gedhe kang bisa mrabawani marang wong akeh.
Dhek jaman kuno kira kira 2000 taun (sadurunge taun masehi) kang kapungkur wong wong bangsa Griek Yunani, nalika sarawungan karo kasusilane bangsa mesir bareng nyawang kahanane pralambangpralambang
lan laku lakuning agama jaman kuna, dheweke kagum banget banjur tumindak niti priksa kalayan mempeng, sarta banjur nyinau marang ujar ujaring pralambang kang surasane luwih jero nganti ora gampang dingerteni ing sadhengah wong.
Panaliti kang katindakake ing jaman kang kari kari wis bias buduhake, yen wong wong Griek mau mung ambuntut bae marang tapak tilase padri padri bangsa Mesir kuno, kang mujudake upama upama kaya dene pralambang pralambang kang sinamar, nganti ora kena diterangake surasane.
Aturan mantram tinemu saka kono, akeh kang ora kena ditaliti mangkono uga pangrakiting ukara uga ora gampang dingerteni.
Sanadyan mengkonowa nanging sanyatane ing dalem mantram mantram iku uga ngandhung kekuwataning pikiran kang asli, Duk ing jaman ka wong wong Mesir lan Griek uga ora bisa nyumurupi anane kekuwatan gaib iku ananging kita kena nganggep yen daya prabawaning pralambang-pralambang lan mantram mantram iku bisa nelukake jiwane wong akeh.
Sepira bablasing panaliti kang wis bisa tinemu, iya iku padri padre Mesir iku bener anduweni kayakinan tumrap sakehing kawruh kawruh kalairan ananging dheweke ora mung nganggep marang sakeh ing kawruh-kawruh kalairan iki minangka pangajaran kang premati deweke iku tansah amburu ilmu kang ora kena diyakinake saka buku buku utawa kalawan tetembungan bae, awit saka iku mulane dheweke iku uga banjur misahake dirine saka golongane wong akeh pada nindakake pakarti sarana tanaganing badan wadag nanging golongan padri kosok baline pada makarti anguwatake batin, sabisa-bisa mung mligi ngudi kauripan batin bae.
Akeh cara-caraning kasutapan kang katindakake antarane : nyiksa badan, pasa nindakake sarananing urip kalawan cara kang siyo sakehing cara kang mangkono mau prelune kanggo ngeukti panguwasaning pikiran kang kena kapigunakake miturut sedyaning ati lan saguh urip ing dalem kegaiban bab iki bisa dingerteni karana rasa kang tuwuh.
Caraning urip kang mangkono iku mung bisa diudi dening wong sawatara bae, akeh wong kang ora kuwawa ngajokake dirine ing dalem ilmu gaib mestine dheweke iku wis krana seneng kalawan rupa lair bae.
Eliphas levi nulis ing dalem bukune “Dogme et Rituel de la Haunte Magie.” Yen ilmune wong ahli kasutapan iya iku kasekten ora saben wong bisa nekakake lan mangerti.
Banjur pitembunge : “Kasakten iku sawijining kerajaan kang angker, ngemungake tumrap wong-wong ahli kasutapan lan raja raja, wong ahli kasutapan kang sakti dudu salumrahe wong tapa bae lan karajane ora sesambungan karo raja-raja ing donya iki”.
Akhire pitembungane : “Sing sapa kang sedya luwung mati tinimbang karo ambuwang hakekat, iya dheweke iku kang ngudi kauripan kang sajati sabab kalawan mangkono iku dheweke dadi ora bisa mati jiwane ing salawas-lawase”. Iya iku sedyane kang premati kang disedyakake dening wong-wong ahli kasutapan.
Pythagoras aweh pangajarang murid-muride, supaya bisa anteng lan netepi nyegah sabarang sirikan.
Wong-wong fakir lan brahmana padha nindakake sakehing siksa tumrap dirine dhewe, kalawan sedya arep tumeka ing dalem karajan saka karep kang mardika lan saka kamardikaning Allah sakehing cara panyiksa diri iku kapetik saka pranatan kasutapaning ilmu gaib ing jaman kuna.
Ing sauruting dalan kawruh gaib wong ora kena tumindak kesusu papan pacampuhan antarane menang ngulup utawa kalah sirna tumindak kalawan ragu ateges ilang akal budine leren ateges rubuh mundur ateges mlesetake dhiri marang sajroning jurang.
Ilmu kaluwihan saka wong wong Mesir wis cecampuran karo ilmune wong wong Griek lan Yahudi ilmu kasekten kalawan cecampuran karo ilmu Hindu lan Arab awit saka cecampuraning ilmu gaib kang wis dadi banjur dumadi laku kasutapan tumrap kawruh gaib.
Ing jaman tengahan wong wong Eropah wis pracaya marang kaampuhane tetembungan mantram.
Tumrap wong wong kang nglakoni tapa ditetepake pralambang telu : diyan, jubang, teken.
Diyan minangka pralambanging pepadhang tumrap kahanan kang umpetan (gaib) jubah minangka dadi pralambange katentremaning ati kang sampurna dene teken iku minangka dadi pralambanging kekuwatan gaib.
Antara liya-liyane uga kekuwatan pikiran iku diyakinake tumrap kanggo naliti bab bab kang wis kalakon lan bab bab kang bakal kalakon kalayan kekuwataning pikiran iku dudu prakara omong omong bae. Manusa iku dumadi saka wohing panyipta saka kekuwatan pikiran.
Saben manusa kang ana ing ngarepan kita bisa lumaku urip makarti ngucap, nembang, ngobahake sikil utawa tangan, dheweke iku menehi sumurup marang kita, sawijining lelakon uripe lan sawijining rancangan lelakone ing tembe.
Wong kang wis mangerti temenan marang keluwaraning pikiran bisa maca kalawan katamtuan kauripane wong sarana nyawang tanda tanda kang katon.
Tumrap migunakake badan wadhag kalawan sampurna iku uga sesambungan karo kekuwataning pikiran manusa iku dumunung ana ingdalem apa apa kang lagi pikiran dene badane iku wujude kang katon wewongunane awit saka iku mulane uga pikiran pikiran kita iku bias ngemudeni badan.
Dek nalika puluhan taun kang kapungkur ana sawijining fakir teka ing kuta paris, dheweke bisa maca layang kang isih tinutup ing sajroning amlop.
Nalika ditakoni kapriye carane dheweke bisa tumindak mangkono wangsulane fakir mau mangkene.
Aku anarik pikiran pikiran kang ana sakitare layang iku sawise aku banjur nuturake unine unine pikiran pikiran iku saben wong bisa nyinau kapinteran iku kalayan yakin.
Pirang pirang puluh tahun kang kapungkur wong wong kang padha nunggang kapal api mail Hindhu nyawang kalawan gumun marang sawijining wong Hindhu kang ana sandhuwuring dhag panganggone clana cekak kang isih kembroh banyu segara, dheweke banjur ngetokake saka dhadane arupa watu gedhe gedhe sapirang pirang nganti tumpuk tumpuk.
Saka pitakoning wong dheweke mangsuli mangkene : aku nyipta watu watu iku kalayan pikiranku !
Ing dhuwur iku conto rong rupa kang prasaja banget saka pakartine kekuwataning pikiran kadadeyan-kadadeyan kang katurake iku mau memper kaya dene sulapan mangka panggawe panggawe iku sanyatane sesawangan saka makartine kekuwataning cipta saka pikiran pikiran, conto conto iku mung nuduhake yen wujud wujud kang prasaja saka kekuwataning pikiran uga bisa kena ing antarane wong wong kang ora kalawan ikhtiyar luwih dhuwur karo dheweke iku kang anduweni kapinteran kang wis tinemu.
J Gambell Omah, ing dalem bukune kang dialamati : The mystics ascetica and saints of india, nuturake sawantara kadati yen kang mujijad, kang digawe dening kaum yogi ing Hindhu.
Ing dekhan ana sawijining Sardar kang ora pracaya marang ananing memedi sawijining Sadhu carita marang dheweke yen sanyataning memedi iku pancen ana temenan. Apa maneh Sadhu mau uga sadiya mitongtonake wujuding memedi sawatara marang dheweke. Saka pitakoning wong dheweke mangsuli mangkene : aku nyipta watu watu iku kalayan pikiranku !
Ing dhuwur iku conto rong rupa kang prasaja banget saka pakartine kekuwataning pikiran kadadeyan-kadadeyan kang katurake iku mau memper kaya dene sulapan mangka panggawe panggawe iku sanyatane sesawangan saka makartine kekuwataning cipta saka pikiran pikiran, conto conto iku mung nuduhake yen wujud wujud kang prasaja saka kekuwataning pikiran uga bisa kena ing antarane wong wong kang ora kalawan ikhtiyar luwih dhuwur karo dheweke iku kang anduweni kapinteran kang wis tinemu.
J Gambell Omah, ing dalem bukune kang dialamati : The mystics ascetica and saints of india, nuturake sawantara kadati yen kang mujijad, kang digawe dening kaum yogi ing Hindhu. Ing dekhan ana sawijining Sardar kang ora pracaya marang ananing memedi sawijining Sadhu carita marang dheweke yen sanyataning memedi iku pancen ana temenan. Apa maneh Sadhu mau uga sadiya mitongtonake wujuding memedi sawatara marang dheweke.
Kalawan mitrane telu Sardar ing sawijining wengi padha lunga marang panggonan kang wis katamtokake ing sajroning alas Sadhu mauuga ana ing kono, sawise pada kumpul Sadhu iku banjur anggarit lemah sarupa kalangan ing sakitare grombolan iku, dheweke padha dipacuhi ora kena metu saka sajroning kalangan, sing sapa nrajang pepacu iki bakal kaancam bebaya pati.
Wis mesthi bae wong papat iku ana ing tengah tengahing kalangan atine tansah senak senik.
Kalawan ati kang rada wedi Sardar nyawang ing panggonan peteng, dumadakan dheweke banjur weruh sesawangan awujud sagrombolan wong wong cebol kang endhase gundhul, katon lumaku dampyak dampyak ana ing sawijining panggonan kang do murub arupa obor.
Akhire rerupan mau padha jingkrak jingkrak sawatara menit suwene, nanging tansah pisah adoh saka kalangan, nganti kawusanane Sardarnyatakake durung marem atine, lan durung pracaya temenan karo anane memedi lan iblis.
Temenane Sardar nyatakake kepingine neksekake maneh kalawan terang, Sadhu uga nyaguhi.
Ing wengine maneh permainan memedi mau diambali, nanging samengko kang katon kawujudan prawan-prawan kang padha anggawa damar-damar cilik, katoning kawujudan iku ora pati adoh saka garis kalangan.
Sardar nuli nyatakake yen wis marem atine, lan pracaya temenan yen memedi iku pancen ana nyatane.
Kaum yogi ora mung bisa gawe bab-bab kang becik bae, sarta ora angganggu apa apa nanging uga bisa gawe sakehing piala.
Nalika taun 1899, ing sawijining omah warung ing Amritsar ngalami kobongan kang andadekake karugian gedhe, lan ana sawatara wong kang nemahi kacilakan.
Ana sawijining Sadhu lumaku liwat ing panggonan sauruting warung warung saben dheweke papriman, wong-wong kang padha dodolan ing kono tansah nyentak-nyentak, lan ana sawiji kang ngina : “kowe wong ora duwe isin, panganggomu bregas kok ngemis”.
Satemene Sadhu mau pancen iya manganggo sara bregas temenan, saka pawehe sawijining nyonyah, deweke dadi napsu banget awit saka tembung pangina iku mulane banjur angobong sandhange dhewe ana ing dalan sangareping warung mau.
Sawise Sadhu mau ngilang dumadakan ana geni murub mubal mubal saka wuwungan omahe sudagar warung kang ngina marang Sadhu mau. Kalawan rikat geni nular mremen marang kanan kering kalawan gupuh ana wong kang nusul parane Sadhu iku, nanging wis ora katemu omah telung wuwung wis kobong entek-entekan.
Wong wong ahli kasutapan uga gawe kabecikan deweke iku nulak nularing lelara, nyirep mubaling geni lan liya liyane.
Nalika taun 1898 kalane ing Punjab usum lelara pes ing antarane rakyat tuwuh kewuhane kang gedhe banget. Kabingungane rakyat iku akeh kang kadadiyane lantaran anane aturan-aturan bab panyegahing lelara kang kudu katindakake nganti angluwihi kasamarane marang anane lelara mau sajrone kabingungan iku dumadakan ana sawijining yogi teka saka pratapane ing Amritsar deweke linggih ing sacedake ing panggonan patandhon banyu sanjabaning kutha dheweke banjur kongkonan sawijining murid supaya aweh weruh marang wong akeh yen tekane deweke ana prelune arep nyingkirake anane pageblug pes ing kutha iku,sawijining prajanjian kang katetepake iya iku para wong wong sugih ing sajroning kutha iku, gelem mendem deweke duwit sapantase perlu kanggo nyadiyani pangan marang wong wong miskin, nyata temenan pageblug pes mau banjur bae sirep ora nganti nular maneh ing sajroning taun iku ing kutha Amritsar ngalami kaslametan.
Wong loro kang padha ahli tapa aran Haridas lan Hassan Khan tansah sadiya arep mitongtonake bab bab kang mujijad ing sangarepe wong wong Eropah.
Luwih maneh Hassan Khan iku sawijining wong kang aneh deweke iku agamane Islam, deweke dudu juru sulap dene enggone ngupaya kalawan mitongtonake kahanan kang aneh, dheweke gelem mitongtonake kabisane ngemungake yen ana wong kang ngresaya marang dheweke ana ing sajroning pakumpulan.
Upama ana sawijining wong anjaluk anggur sagundel kang wis misuwur mereka, ora luwih utawa rokok srutu lan liya liyane, wis tau kelakon pinuju lagi kentekan sampanye kalawan pasamen ana wong anjaluk marang Hassan Khan supaya nganakake sampanye Hassan khan banjur menyat saka palinggihane kalawan ngrasa kurang seneng, sarta ngucapake panggrundeling atine padha sanalika ing dhuwur banjur ana gendul sampanye anglayang, gendul minuman iku banjur tumiba ing dhadhane wong ahli tapa mau, sabanjure tiba ing jobin sumyur pating bececer belinge, dene isine sampanye wutah dlabaran.
“Dulunen!” pangucape Hassan : “Aku wis mitongtonake kasektenku ananging awit saka kagugupanku, nganti anjengkelake atiku.
Sawijining kadadiyan maneh kang mujijad ing dalem sepur salah sawijining wong anjaluk ngombe marang Hassan.
Klaweka tanganmu marang sanjabaning jendela. “mangkono wangsulane Hassan, padha sanalika iku tangane wong mau wis anyekel gendul isi anggur kang becik.
Campheli Oman mitembung anjaluk sumurup kapriye carane Hassan dene bisa oleh kasekten kang mangkono iku.
Wong ahli tapa iku banjur ngandakake mangkene :
“Nalika aku isih nom ing desa bita, katekan sawijining Sadhu kang rambute dipapal sarta rupane ala banget, akeh bocah bocah padha gegrombolan ing sakitare karo ambebeda, bareng aku weruh patrape bocah bocah iku lan banjur padha tak kon ngendahake marang wong alim iku sanadyan dheweke iku wong Hindhu uga pantes ingajenan, Yogi mau banjur mandeng raiku ing sawise iku saben-saben kepethuk dheweke nalika dheweke isih dedunung ing desa kita, aku rumasa ketarik atiku marang wong ahli kasutapan mau, aku uga sok nekani ing omahe ing sawijining dina dheweke nawakake marang aku sawijining ilmu kasekten uger aku delem nindakake kalawan tertib miturut pituduhe, aku saguh nglakoni mangkono kalawan miturut pangrehe, enggale aku uga wiwit nindakake kasutapan lan laku liya liyane nganti 40 dina suwene. Guruku aweh pangajaran ilmu gaib kalawan donga donga sawise rampung enggone nglakoni tapa, dheweke banjur akon marang aku supaya lumebu ing sajroning guwa kang peteng ing gunung, saulihaku saka kana, aku mesthi kudu matur marang guruku apa kang tak weruhi nalikane aku ana sajroning guwa iku, kalawan gumeter lan giris aku ngestokake apa kang dikarepake dening guruku wusana aku mulih sarta tutur marang dheweke yen ing dalem guwa mau aku mung bisa nyumurupi wewujudan sawijining mata-mata gedhe lan mencorong.
“Yen mangkono iku becik banget” pangandikane guruku.
Kalawan eram aku durung mangreti marang anane kasekten apa kang wis tak temu.
Guruku wis bisa ambatang marang osiking pikiranku kang mangkono mau deweke banjur nudingi watu sawetara cacahe kang anaing dalan sarta akon marang aku supaya dongani watu watu iku.
Sawise tak leksanani apa barang pakone, guruku banjur ngandika “saiki kowe kena mulih lan banjur kancingan lawang ing sajroning kamarmu, samasa kowe ngucapake prentah supaya anjupuk watu watuiku mesthi banjur klakon.
Aku banjur mulih kalawan dheg-dhegan atiku, sarta gugup banget.
Sawise teka ing omah aku banjur kancing lawang ana sajroning kamar. Aku nuli prentah marang jin supaya nekakake watu watu mau, ora antarane suwe kalawan kaget banget aku nyumurupi wujudipun watuwatu iku wis tetumpukan ana sangareping sikilku.
Aku enggal-enggal banjur marani guruku ing omahe sarta nyritakake marang dheweke bab lelakon kang mentas tak alami.
Guruku ngandika : “saiki kowe wis bisa nindakake panguwasa kangkaya mangkono tumrap sakehing barang, ananging kowe kudu migunakake ilmu iku kalawan kira-kira lan pangati-ati sarta ora bias ngumpulake barang-barang kang tinemu saka panguwasa ning ilmu ikudadi darbakmu dhewe.”
Mung tumeka samene ceritane Hassan Khan.
Sawijining panggede bangsa Perancis aran Jacolliet wis nyumurupi dhewe marang ilmune fakir Govindo Swami.
Fakir iki mitongtonake rupa kagunane ing ngarepe panggede Perancis mau antarane kaya kang kasebut ing ngisor iki. Sawise fakir mau luwar saka enggon anglakoni tapa 20 dina suwene, dheweke lumaku mlebu ing sajroning gedhonge jacollet dene sandhangane fakir mau mung cawet bae kang ambane kira kira 10cm rambute gombal sarta anggawa teken kang nganggo kancing pitu kang dadi tandane sawijining padri. Nalika dheweke miwiti mitongtonake kasektene luwih dhisik ambuka cawete dadine mung wuda blenjet.
Tuwan Jacolliet prentah marang fakir iku teka ing sawijining loteng sajroning omahe sakehing lawang lawang lan gang gang banjur padha tinutup rapet, kacaba mung kamar siji kang diwengakake.
Ing wektu iku wis wayah mahrib, ing loteng lan sajroning kamar iku digantungi diyan-diyan lenga cocos kang madangi satebaningi panggonan iku nganti tumeka pojok-pojoking kabalat kabeh.
Ing satengahing loteng iku, enggone Govindo Swami ngatur syaratsyarat, ngobong dupa lan ngucapake donga kalawan linggih sila, tangane tengen ana sanduwuring pulung ati tangane kiwa lendhehan tekene. Fakir iku mau pisan pindho bae enggone molahake tangane tengen ing sandhuwuring sirahe.
Bareng wis antara setengah jam, kalawan dumadakan sajroning kamar iku nuli ana kang muncul arupa sagolonganing mega cilik kang nyumunarake cahya terang banjur ana kang muncul saka ing mega iku sarupa wewayangan lan banjur ilang.
Sawise antara sawatara menit ana kang muncul maneh arupa tangan tangan, kawitane mung katon samar samar nanging suwe suwebanjur dadi luwih cetha. Kehe ana 16 tangan kang ana wayangane, sanadyan uga ana antarane kang katone rada samar-samar.
Nalika ana pitakon kang ditujokake marang fakir iku apa tangan tangan kang pada katon iku kena digrayang, dumadakan banjur ana salah sawijining tangan kang nyekel tangane tuwan Jacolliet tangan setan iku karasakake gepokan kaya dene cilik lan teles memper tangane wong wadon.
Govindo Swami manuhake uga marang tuwan jacolliet supaya wawan gunem karo tangan iku.
Ing sanalika kono tangan mau banjur metuk sawijining kembang soko ing pot kang ono ing kono, sarta banjur nibakake kembang iku ingsangareping sikile tuwan Jacolliet mau.
Nganti meh rong jam suwening pitongtonan iku fakir iku tansah tetep enggone linggih anteng sabanjure mega kang terang kalawan sajroning tangan-tangan mau banjur pada mlayang-mlayang kakiteraning sajroning kamar iku kalawan ngepet ngepetake epek-epeke, nyawurake kembang kembang, nenulis ing dhedhuwuran mujudake aksara aksara kang mawa cahya kaya deni geni, antarane mujudake tetembungan sanskrit kang unine mangkene : Diayavapur gatra, kang tegese mangkene : “Aku padha nglimputi badan kalawan daging cuwer”.
Ing sacedhaking anglo padupan ana rerupan pega kumelun-kelun kang banjur mujudake pawakane sawijining brahmana, brahmana iku banjur ngepyur epyurake jantu apa apa ing padupan kono, brahmana mau banjur nyekel tangane tuwan Jacolliet tangan iku panggepoke karasa anget lan urip wusanane sakehing rerupan kang katon mau banjur padhangilang.
Wong-wong ahli kasutapan ing tanah Hindhu padha ngyakinake ilmu cipta, ilmu ngobahake barang tanpa nganggo digrayang, ilmu nekakake daging cuwer (fluidium of ectoplasma) kang bisa mujud pawakan manusa, ilmu mati raga ing dalem 40 dina suwene, ilmu ora mempan kena ing geni, ilmu mati rasa, ilmu ora mempan ing braja (barang landep saka wesi utawa waja), lan liya liyane maneh. Dheweke bisa oleh sakehing ilmu ilmu iku kalayan laku tapa, mesu brata murih majuning kekuwataning batin lan nglrani badane wadhag kang katon ing kalairan iki.
Ananging keh kehing wong uga kerep bae tinemu golongan ing wong ngapus-apusi kang akudung kasutapan lan migunakake ilmu sulap, padha galandhangan turut dalan kalawan sedya arep ngapus-apusi marang wong wong kang bodho, tindak pangapus-apus kang mangkono iku ambebayani banget tumrap keslametan akeh.
V
TAPA – YOGA
Tapa-Yoga iku satemene sawijining pasinaon kang wis kuna, mula anane gunane kanggo ngajokake kekuwataning pikiran.
Sakehing pambudidaya tumrap anata lakuning napas iku kalebu salah sawijining bageyan kang luwih kuna saka pokoking Tapa-Yoga, ing pamburine banjur kasusul tekane tambahan pambudidaya warna warna tumrap badan lan batin kaya dene rupa rupa daya kanggo nyampurnakake samadi utawa meditasi (ngenengake utawa ngeningake pikiran).
Ing ngendi endi panggonan bisa tinemu patrape wong wong ahli tapa kalawan nata lakuning napas (prana). Napas iku dianggep kaya dene sawijining pralambang saka ing roh (atman) lan sakehing kekuwatan kang nguripake (brahmana) napas iku angisep swasana kalawan ‘aether’ kang tansah mili ing sauruting ewon kehing ilen-ilen ing saindenging badan.
Tapa kalawan napas enering sedya kang premati iya iku ngisep ‘aether’ nganti daging cuwer sajroning mangkono iku bisa tinutupan dening badan rohani sabisa-bisa mung sathithik bae kang di alang-alangi obahe dening badan jasmani.
Kalawan ngemudekake lakuning napas iku satemene uga ateges bisa ngemudekake (mangreh) kalawan prayoga marang badane kang wadhag lan uga bisa nguripake tanganing pikiran, kang panguwasane bias andayani marang makartining badan.
Akeh wong kang ora ngreti bakal dadi gumun, yen meruhi caracarane nata lakune napas, nganti ana 84 rupa patrapan ing nalika ngyakinake napas lan tansah ngucapake ukara ukara saupa bae kaucapake marambah-rambah.
Pirang-pirang rupa caraning nindakake patrap iku ana prelune kabeh tumrap pambudi daya marang lakuning napas, dadi patrap patrap iku mung tanpa gawe.
Mula bukane kaum yogi mikir mikir obah osiking dhiri pribadi upamane : “aku mlaku” “aku nulis” lan liya liyane. Awit saka dene pirangpirang dina terusan bae pikirane dikumpulake marang rupa rupa obahing badan, lan tansah ngucapake marambah rambah sawijining donga kang wis katamtokake, badan dadi tundhuk marang karep, aliya saka iki uga ing dalem pikiran dadi tuwuh rasane bosen marang obahan kang sarupa bae katindakake marambah rambah, awit saka iku, mulane pikiran banjur wiwit dumunung ing sandhuwuring badan.
Manawa yogi wis bisa nundukake temenan marang badan lan sakehing patrape lan obah osike dheweke banjur wiwit nata anarik lan mijilake napas (prana yama) tansah kalawan bebarengan mikirake “aku saiki narik napas, aku saiki mijilake napas, aku saiki nahan napas, aku saiki ngringkesake badan lan narik napas saka lenging irung kiwa”, mangkono sabanjure.
Kasutapan kang mangkene iki katindakake terus nganti bias nyarehake kalawan sengaja tumrap tumindake napas lan jantung, nganti lakuning napas bisa dadi alon banget saengga wong dadi kaya dene mati.
Wong ahli kasutapan yoga sumedya mumbul kang luwih dhuwur, kang panguwasane ana sandhuwure tumindhaking napas, ana sandhuwure kamurkaning badan, lan ana sandhuwure pakareman amburu kasenenganing badan.
Samasa dheweke wis bisa mangreh badan kalawan sampurna lan sakehing obah osik utawa pakarti bisa ditata miturut sedyaning ati, dheweke bakal wiwit ngancik marang : sangan rupa sesawanganing bab mati, dheweke banjur anyipta : kapriye carane badan dadi mati lan dadi rusak, nganti tumeka akhire mung kari balunge bae.
Panyipta mangkene iki diambali marambah-rambah nganti akhire wong yogi nganggep sangsaya enteng lan ora ngajeni marang badane dhewe, saselot selote pikirane banjur dadi mangkene “badanku lumaku………aku ora, badanku ngadeg………aku ora, badanku linggih………aku ora, badanku leyeh-leyeh………aku ora” mangkono sabanjure.
Samasa yogi wis bisa oncat saka badane dheweke wiwit nujokake pikirane marang kasutapan kang luwih alus, sakehing pepenginan kamurkan, napsu ala lan napsu arep ngetogake kasenengane nganti samareme, iki kabeh mesthi kudu biniat.
Kekuwatan pangucape dadi tuwuh kalawan mandi, karana pangucap kang kaucapake iku mesthi mijil saka roh sajati. Awit saka iku mulane pangucap kang ambendoni utawa amberkahi slamet saka sawijining yogi iku gedhe banget dayane.
Wong wong ahli kasutapan yogi kalawan auto sugesti (daya pengaruh pribadi) anyambung utek lan urut-urut anggotaning badan kang winadi, lan ing liya liyane bageyan badan, kalawan mangkono panguwasaning pikiran bisa ngolah-ngalih panggonan ing bageyanbageyan badan ing ngendi bae kang dikarepake.
VI
ILMU CIPTA
Pikiran kang tuwuh ing dalem utek bisa ngalih marang utek liyane kalawan pitulungane kekuwatan gaib, alihane iku kadadiyan karana dayaning kasekten gaib, nganti bisa mujudake kawujudan-kawujudan kang katon.
Wujud wujud kang dumadi karana ilmu cipta iku anuduhake kalawan terang tumrap makartine kekuwataning pikiran.
Unsur utawa dzat kang kawetokake saka ing badan kalawan diturut dening tenaga gaib kang tuwuh karana kekuwataning pikiran. Iku bias dadi sawijining wujud kang katon wungkul.
Tumrap bab iki, Dr. Von Schrenk ngandika mangkene :
“wujud wujud kang katon karana anane sesambungan gaib telekinesise lan telepatie, ku adegan saka rupa-rupa masa saka makartine sarupa uga kalawan rohing manusa kang gumantung marang sabab kang nuwuhake kadadiyan kadadiyan ing dalem dhasaring jiwa.”
Nyonyah Julette Alexandre Bisson wis gawe sakehing coban-coban karo pambantune kang aran nonah Eva C, nonah iki sawijining prawan kang prasaja, nyonyah Bisson aweh pangajaran marang dheweke bab kawruh gaib.
Pangajaran iki tumindak nganti kira kira limang taun suwene. Sajroning samono taun, prawan iku mondhok ing omahe nyonyah Bisson, kang aweh pangajaran marang dheweke tumrap kawruh ilmu cipta.
Ing dalem tahun 1913, pandadaran kang katindakake wis asile.
Prawan mau, bisa ngetokake dzat warna putih utawa klawu metu saka ing sirah, cangkem, pundhak, dhadha, lan liya liya anggota badane, wujud kang saka dzat iku bisa mujudake tangan, driji, sirah, lan pawakan manusa.
Akeh foto foto kang wis digawe, kang bisa nyatakake yen kadadiyan kadadiyan iku lawan sabenere, karana wujud wujud iku uga kena digambar.
Sing wis kerep kelakon pitongtonan iku suwene kira kira 30 tumeka 60 menit.
Nalikamasa padhidhing sajroning taun 1917 lan taun 1918, Dr.Geley wis tau nyoba marang Eva C lan wusanane kapangandhikakake kang cinipta tarkadhang katon samar, tarkadhang katon cetha.
Para ahli panaliti, Prof W. Crookes lan Rechet wis nulis kalawan katerangan kang nggalur ing bab wujud wujud kang cinipta kalawan sampurna, karo sesawangan sesawangan iki ora gegandhengan anane sesawangan badan alus, nanging iku sesawangan sesawangan saka sipate wong urip miturut kodrat.
Tuwan Jacolliet dadi kagum banget luwih luwih nalika pirongtonan iku wis rampung, ing sanalika sajroning kamar iku muncul sagolonganingmega.
Saben saben aku bisa weruh sawijining raj sawijining tangan lan liya liyane anggota kang urip.
“Sangareping mripatku sesawangan sesawangan iku nuduhake wujud wujud kang mujudake rupa-rupa anggone badan”.
“Tarkadang katon driji-driji kang pepisahan lan banjur sesambungan dadi sawijining tangan wusanane tangan iku mulur metu lengene lan mobah mobah wusanane muncul sawijining tangan maneh lan sawijining sirah”.
Dr.Geley ing dalem taun 1920 ana ing Paris uga wis nyoba marang sawijining wong bangsa Pool kang dhuwur pasinaone iya iku tuwan Franck Kluski.
Tuwan Kluski aweh sumuruh cipta-cipta kang sajati Dr.Geley anggawa malam, Kluski nuli anyitak wujud wujud kang kacipta, kacipta ing malam iku arupa tangan sikil lan liya-liyane.
Wujud-wujud iku sawise kacitak ing malam nuli ilang awor swasana. Mangkono uga Kluski iya wis mitongtonake kapinterane anyipta kawujudan manuk, manungsa, kewan-kewan kang galak lan liya liyane maneh.
VII
KAWIGATEKNA KANG PRELU ING DALEM KASUTAPAN
Ana sawijining wong nom noman aran B kang nyambut gawe ana ing sawijining pabrik roti ing Nenburg sajroning jajahane bangsa Donou. Ing sawijining saro mbarengi masa panas sajroning taun 1900 sawise nyambut gawe dheweke mlaku mlaku ing alaing kono dheweke ketemu karo sawijining wong wadon tuwa kang wis misuwur dadi dhukun patenungan.
Awit saka B katon susah banget, mulane wong wadon tuwa ahli patenungan mau banjur pitakon marang dheweke, geneya B susah banget.
B mangsuli yen sabenere dheweke iku mung nyedihake dirine dhewe kang tinakdir kojur. Wiwit cilik mula dheweke mung tansah nandhang sarwa ing pabrik roti iku bae, apa maneh mung tansah nandhang sarwa kucingkrangan.
Dhukun patenungan iku banjur pitakon maneh apa ta B kepengin nuli dadi wong sugih.
Wis mesthi bae B banjur mangsuli kalawan cetha : “Iya”
Calathune dhukun patenungan “Yen mangkono gampang bae” “iki ana ruji kayu siji, kok jupuk. Manawa mengko bengi ana ing panggonan kang sepi iki kok japani telung rambahan saka ngisor manduwur lan saka dhuwur mangisor kanjut ana kang metu saka ing kono nemu dhuwit ringgitan siji tinemu ana sawijining pojokan kowe aja wedi wedi. Dene japane iku mung cekak bane mangkene…….
Wong nom noman mau banjur dadi bungah banget sawise ngucapake trima kasih banjur mulih marang pondokan ing sajroning pabrik roti.
Wengine dina mau dheweke lumebu ing dalem senthonge nuli kancing lawang sawise nata panggonan kang prelu deweke banjur ngadeg ing tengahing sentongan kalawan anjapani ruji kayu mau telung rambahan munggah mudun.
Lagi rampung bae enggone ngucapake japa ing sanalika kono sajroning senthongan iku ana kang muncul sawijining wong bajang kang panggonane sarwa aneh. Badane sakojor nyumunarake cahya biru putih, demit iku banjur jingkrak jingkrak mrana mrene sawatara menit suwene, dumadakan banjur ngilang lap ora katon nganti sajroning godhakan iku dadi sepi nyenyet. Wong nom noman mau kang maune lagi manoni pitongtonan kang aneh iku kalawan mengkring githoke samengko banjur inceng-inceng ngawasake ngiwa nengen ngarep mburi, menga mengo kekiteran kaya wong anggoleki kalawan tuntunane aku nglakoni pasa apa-apa wusanane ing sawijining pojokan, bener uga deweke nemu dhuwit saringgit. Dheweke banjur enggal enggal anjupuk dhuwit iku kalawan bungah kang kaworan rasa wedi.
Mangkono sabanjure saben wengi dheweke nindakake pitongtonan setan iku kalawan dhewekan bae, sangsaya suwe atine dadi saya rumangsa kawatir.
Ing wengi kang kaping pat salagine ngucapake japa dumadakan dheweke dadi kaget karana kaya dene krungu kaya ana swaraning tindakan rikat ngener marang lawanging senthonge, kalawan gugup dheweke nylingkuhake rujine lan banjur ngengakake lawang sumedya meruhi apa kang ana ing jaba mbok manawa juragane teka niliki ananging sanyatane ing jaba kahanane mung sarwa sepi bae mulane dheweke banjur kancing lawang maneh.
Lagi bae dheweke ngucapake japa kang sarambahan ing sadhuwuring rujine pada sanalika dheweke kapeksa nyumenekake maneh kalawan kaget amarga krungu swara kaya lawange kitetek saka ing jaba dheweke banjur ngengakake lawang maneh, nanging tetela yen ing jaba ora ana manusa siji sijiya.
Kaya mangkono saben-saben dheweke nindakake upacaraning japa setan iku sadhela-sadhela dheweke nemoni gangguwan.
Sajroning rong minggu raine wong nom noman B, mau wis katon akeh owahe dadi pucet banget, mripate ketara kayawong kang tansah arip bae, apa maneh polah tingkahe banget enggone lesu bae polatane katon kaya wong kang sedhih kawoworan gugup.
Juragane kaget banget bareng nyumurupi kahanan kang mangkono iku karana suwe suwe B dadi sangsaya linglung lan mripate katon towong nganti juragane nguwatirake yen B temahane gek dadi wong lara owah, enggetane begja banget dene ing sawijining dina ditekani Dr.A. Mesmer, sawijining wong ahli ilmu sihir, wong ahli ilmu sawise bisa nyumurupi pasemon raine B wis ora kasamaran marang apa kang dadi sababe wong nom noman iku dadi linglung kaya mangkono iku wusana B dadi waras saka larane asabat dening gaibe Dr.A. Mesmer.
Ana sawijining wong bangsa Amerika kang anduweni pikiran kepengin banget bisa dadi sawijining wong kang sakti, deweke oleh pangurungu ing bab mujijad saka ilmu ilmune wong yogi ing tanah Hindhu, banjur bae ninggal anak bojone dheweke mangkat lunga marang tanah Hindhu, ngarep bareng sawetara sasi dheweke bali maneh marang Amerika nanging kalawan kena gangguwan asabate lan tansah rumasa wedi yen dheweke nganti nemahi lara owah engetane.
Conto wong rupa kasebut ing dhuwur iki dadi pepeling tumrap marang wong kang nyinau ilmu-ilmu gaib, bebaya apa kang tansah ngancam marang wong kang nyinau ilmu-ilmu kasekten kalawan dedalan kang kliru sarta kalawan sumengka panindake.
Ing dalem bageyan bageyan kang wis kasebut ing ngarep mau wis anuduhake kapriye carane nindakake kasutapan, apa maneh para kang tinemu kalawan laku kang akeh banget begalane ing dedalan kang diambah kanthi susah payah.
Uga ora saben wong bisa oleh kekuwatan gaib kalawan sampurna, awit sawiji wijining wong iku wis anggawa takerane dhewe-dhewe.
Ananging sakabehing wong iku padha anduweni kekuwataning pikiran lan kekuwatan iku kena lan bisa digedekake prabawane.
Sawijining murid kudu miwiti kalawan mikirake kahanan lan obah osike badane dhewe. Deweke mesthi kudu bisa nelukake napsu lan tindaking dhirine, dheweke mesthi kudu sujud kalawan temen temen marang panguwasane Kang Maha Agung, apa maneh pikirane tansah tentrem lan tetep.
Piwulang ing dhuwur iki minangka dadiya dhasare sakehing kasutapane, ilmu kekuwatan gaib.
Sawijining yogi ngandika marang murid muride : nandura dhewe bibitmu, pethiken dhewe pangan duwekmu, kawigatekna : “urip lan pikiren”.
Luwih luwih ujaring piwulang ilmu gaib mengkene : “udinen panguripan umum kaya dene saben saben bae ananging elihen boboting timbangan pikiren marang prenahing kauripan batinmu.
Pangalahan iki diajokake kalawan tetimbangan bab bab kang ana ing dalem kauripan batin, tetembungan iki dadi lawanane panguripan lain.
7
Sajroning batin kudu ana uriping angen angen pokok kauripan alam kabeh tuwuh kabeh urip.
Murid mesthi kudu samadi kalawan nujokake gumolonging pikiran tumuju marang bibit sawiji nganti dadi wit kang nguwoh kalawan subur, wusana rontog godhonge dadi layu, akhire banjur mati lan gapuk.
Patrap patraping pangudi kang kaya mangkene iki ana pigunane kanggo nglilirake budine para murid supaya mangerti kalayan terang ing bab wewadining urip kalawan mangkono, atining wong banjur bisa tetep temenan, ora bakal was semelang maneh.
VIII
SIRIKAN SIRIKAN KANG PRELU ING DALEM KASUTAPAN
Ing dalem sasuwene wong nglakoni tapa iku prelu banget kudu migatekake marang sirikane, kayata : wedi, napsu, sengit, semang semang, lan drengki.
Rasa “wedi” iku sawijining pangrasa kang luwih saka angel panyegahe. Manawa isih kadunungan rasa wedi ing dalem atine, wong ora bakal bisa kasembadan apa kang disedyakake. Kalawan “rasa wedi” iku atining wong dadi keder engetan dadi bingung lan andadekake wong dadi ora bisa anduweni budi daya apa apa.
Sajrone nglakoni tapa utawa salagine ngumpulake kekuwatan gaib, atining wong iku mesthi kudu tetep tentrem lan ayem sanadyan ana kadadeyan apa wae. Manawa atine wong iku nganti gugur, kasutapan uga dadi gugur lan kudu lekas miwiti maneh.
Gegeman kalawan wadi sakehing ilmu gaib kang lagi pinarsudi, luwih becik murih nyataning kasakten tinimbang karo susumbar kalawan kuwenthos kaya kenthos.
“Napsu” iku andadekake tanpa dayane kekuwatan batin.
“Semang semang” iku andadekake ati kang peteng ora padhang terang.
“Sengit utawa drengki” iku uga dadi mungsuhing kekuwatan gaib.
Wong kang lagi nindakake katamtuwan-katamtuwan ing dalem kasutapan kudu kalawan ati kang sabar, anteng, lan tetep.
Patrape badan kang kaku lan kau utawa kagugupan kudu diadohake.
Aja sok singsot.
Aja duwe lageyan sok nethek-nethek kalawan driji tangan marang meja kursi utawa papan liyane.
Aja ngentrok entrokake sikil munggah mudhun.
Aja sok anggigiti kukuning dariji tangan.
Aja mencep mencepake lambe.
Aja molahake lidhah lan andilati lambe.
Aja narithilake kedheping mata.
Ngedohna sakehing saradan utawa bendana kang ora becik kayata glegak glegek, molah molahake sirah, kukur kukur sirah, ngangkat pundak, lan liya liyanesabangsane saradan kabeh. Satemene perlu banget nyirnakake kekarepan “drengki” luk wit ngrasaning karep drengki iku banget nindhih marang dhiri pribadi.
Apa maneh “drengki” iku kaya anggawa sawijining pikulan abot kang tansah nindhes marang dhiri lan sarupa ana barang atos medhokol kang angganjel pulung ati.
“Drengki lan meri” iku mung anggawa karugiyan bae tumrap kita, ora ana gunane sathithik thithika. Kodrat alam wis atamtokake yen sakehing kekuwatan gaib iku bisa dadi entek lebur marang sajroning drengki lan meri iku.
Salawase wong isih anduweni pangrasaning karep meri iku ora bakal bisa tumeka kamajuwane tumrap dunya prabawaning gaib.
IX
MALUYAKAKE SAKEHING LELARA KALAWAN KEKUWATAN GAIB
Ing dalem daya-prabawa pamaluyaning lelara kalawan kekuwatan magnetisme, iku sang tabib menehake sabagean saka darbeke kekuwataning urip marang wong kang lara.
Pamaluya sarupa iki, iku ora kalawan migunakake ilmu ilmu gendaco enoverbrenging, sugestie, consentratie utawa hypnotisme.
Magnetisme lan hypnotisme iku kawruh rong warna, kang adoh banget bedane, maluyakake kalawan kekuwatan magnetisme lan hypnotisme iku ora kena pisan-pisan dipadakake.
Kekuwatan magnetisme iku wiwitane makarti ing asabat-asabat, banjur nglantarake daya prabawa kang waras marang uthek. Kosok baline hypnotisme iku wiwitane makarti ing utek lan terus nglantarake daya prabawane marang asabat-asabat.
Mungguhing hypnotisme iku perlu uga sabageyan saka kekuwatan kekarepane wong kang lara digunakake kanggo maluyakake : cara mangkene iki ngemungake bisa kadadiyan manawa wong kang lara iku pinuju turu, kosokbaline maluyakake kalawan kekuwatan magnetism (daya panarik), iku ora usah nganggo nurokake wong kang lara, sabab daya prabawaning kekuwatan iku ngemungake bisa kapigunakake nalika wong kang lara iku pinuju eling.
Ilmu kanggo maluyakake iku sawijining ganjaran kang suci apa maneh ilmu iku manggone umpetan ing dalem sakehing wong, deweke mung bisa anggugah, ngopeni kalawan becik lan migunakake samasa ana prelune.
Sedya kita mung nglairake wewarah supaya para maos, dimene sanadyan sajroning lagi bagas kewarasan utawa salagine nandhang larakarsa nyinau kepriye carane dheweke bisa oleh kekuwatan tumrap kanggo maluyakake, utawa mitulungi marang sapepadhaning manusa kang lagi kena gangguwan kawarasane.
Asale ilmu iku ora saka diweruhake marang wong wong, sabab sakehing kekuwatan gedhe saka alam, iku kekuwatan kang meneng tumrap dheweke kang ambuwang waktu kalawan ora mrelokake panaliti bab iku, wis mesthi bae sajege tansah mung umpetan bae. Ananging tumrap dheweke kang pracaya marang anane ilmu ilmu iku ora suwe banjur bisa nekakake sedyane kang mulya.
Wiwit dhek jaman kuna kaya kang wis kasebut ing dalem carita kang wis padha kasumurupan lan rinungu, yen dhek jaman samana ana pira pira wong pinter kang bisa maluyakake wong lara mung kalawan epek-epeking tangan kanan lan kiwa, samengko para kang sinau mesthi nglakoni dewe yen sadhengah wong uga anduweni sawijining kekuwatan kang manawa kagedhekake dayane, bisa maluyakake larane dhewe, mangkono uga tumrap larane wong liya. Coba kawigatekna apata kang dikarepake tumrap bab iki? Bokmanawa sadulur sadulur wis anduweni wijine, ananging sadulur sadulur durung padha ana kapracayaning ati, niyat ngyektekake nyoba gawe warase wong lara. Kang wis dadi pakulinane manawa sadulur pinuju nemoni kapreluwan apa apa, banjur bae marang ing panggonane dhokter utawa marang rumah obat, mangka sanyatane sadulur sadulur dhewe uga anduweni kekuwatan kanggo maluyakake kahanan iku.
Kekuwatan narik-sakabehing wong kena diumpamakake kaya dene magnet, kang tampa lan nulak. Dheweke dhewe ora mangerti, kapriye enggone makarti? Maluyakake kalawan kekuwatan magnetisme, iya iku ngelihake marang wong liya kalawan migunakake sawijining tenaga gaib.
Tangan = tangan tengene manusa, iku kang positif, dene tangan kiwa, iku kang negatif. Wewadine maluyakake kalawan kekuwatan magnetisme, wong ngelihake kekuwatan iku kalawan tangane kiwa tengen kang dipatrapake ing badane wong kang lara tangane kang kiwa kapigunakake kanggo nyambung ilen-ilen iku kaya uga diumpamakake anjuran electrisch.
Minangka kanggo ilen-ilening kekuwatan iku, uwong migunakake tangan-tangane karana ing kono iku magnetisme luwih gampang makartine tinimbang karo liya liyane anggota badaning manusa.
Magnetisme kang kailekake saka pucuk pucuking driji terus marang sajroning badane wong kang lara, wusana bali marang tangan kiwa, mesthi bae wis ora pati kuwat maneh kaya maune, mulane sang tabib kawarasane dhewe bisa uga kaganggu, manawa dheweke ora anduweni daya sathithik thithika kanggo ngumpulake maneh marang kekuwataning urip iku.
Nampakake lan nampani, manuwa sadulur kalawan temen temening ati arep mitulungi marang liyane sadulur miwiti kalawan aturan iki iya iku tumindaking daya kekuwatan kang makarti ing dalem badane sadulur, nganti sadulur dhewe simpenane kekuwatan tetep satimbang kalawan apa kang sadulur wetokake.
Awit saka iku sadulur ora susah kuwatir ambuwang sabagian saka kekuwatan uripe sadulur dhewe, sabab kekuwatan iki bakal bali marang sadulur kalawan tenaga kang luwih kuwat maneh.
Dumadine kekuwatan iku, badaning manusa kena diumpamakake kaya dene sawijining panggaotan dagang, manawa kita ing dalem wektu sawatara suwe ora sesambungan sawiji apa karo jagad ing padagangan, wis mesthi padagangan kita ora bisa tambah luwih gedhe, tinimbang karo manawa kita nindakake pawitaning padagangan iku kang ora suwe nambahi gedhe, sawijining ahli magnetisme ora mung sapisan bae dheweke simpen kekuwatane utawa nindakake kapinterane wong kanggo maluyakake wong loro bae.
Prelu nyambut gawe bebarengan sawijining tabib luwih begja manawa wong kang lara iku aweh bantuwan marang deweke. Bantuwan iku ora liya saka anduweni “sawijining kapracayan gedhe” tumrap kapinterane tabib iku kang mesthi bisa ngentas dheweke saka tindhesaning penyakite, ora prelu sadulu nyinau luwih dhisik marang sakeh tambane lelara rupa-rupa ngemungake sadulur kudu nyumurupi yen sakehing lelara iku ngemungake kadadiyan saka sawijining ganguan ing dalem badaning manusa saka sabab ing bageyan iku asabate ora tumindak kalawan bener.
Kita wani namtokake yen sakehing penyakit bakal waluya kalawan enggal manawa wong kang lara iku gedhe pracayane marang tabib kang nambani iku.
Kahananing asabat-asabat kekuwatan kekuwatan magnetism kawitane ditampa dening asabat-asabat saka kene terus kabagekake marang getih lan liya-liyane. Sawijining asabat iku adegan saka seratserat putih kang mujudake kotak-kotak kang bisa kabage maneh ing dalem telung bageyan iya iku gemuk, putihing endhog lan banyu. Banyu iki kang luwih premati dhewe gegayutan karo makartining asabat-asabat kang kena diumpamakake sawijining anggota kang ngilekake sakehing panganjuran marang saindenging badane manusa.
Saka kang mangkono mulane asabat-asabat iku dadi enggon padununganing kapinterane manusa. Dheweke nampa lan prelu oleh pangan saka ing getih.
Kapriye enggone karasa lara. Umpamane uwong krasa lara ing bageyan dhengkul, kapriye kadadiyane iki? Ilen-ilen kang liwat saka bageyan dhengkul iku kang arep gawe sesambungan marang hawa ing jaba lagi kena ganguwan saka sabab asabat-asabate ing bageyan kono pinuju rusak. Mangka kanggo ngilangake rasa lara iku ilen-ilen iku mesti kudu dimulyakake kalawan ilen-ilen anyar genahe wong kudu mulihake maneh marang asabat-asabat kang rusak iki bisa kadadiyan kalawan sampurna, manawa wong kang lara iku tanpa ilen-ilen saka wong liya kang isih ngandhung kekuwatan urip.
Gawe sadhiyan kalawan tangan ing saben-saben arep maluyakake kalawan tangan ana prelune wong kudu gawe sadhiyan kaya kang kapretelake ing ngisor iki.
Anggosok epek-epeking tangan karo pisan siji lawan sijine kang seru banjur dikepet kepetake marambah-rambah nganti sawatara saat suwene, nganti epek-epek iku krasa kaya dene tuwuh kekuwatane urip samasa epek-epek tangan iku ngepel lan megar maneh kalawan rikat, sarta patrap kang mangkono iku diambali marambah rambah, wong bakal krasa kagugah kekuwataning urip.
Pamaluya umum –– wong kang lara kapatapake turon mangkurep, sangisoring dhadhane diganjel bantal supaya dheweke bias matrapake sumelehing janggute kalayan kapenak ing sanduwuring bantal iku, lengene karo pisan kakendokake, luwih prayoga kajujurake kalawan lemes ing sauruting lambung kanan kering.
Banjur matrapna driji panuduh lan driji panunggulmu tangan tengen, ing kanan keringing ula-ulane wong kang lara iku, dadi ula-ulane wong kang lara mau ana ing antarane driji loro iku. Driji mau banjur urutna alon-alon nanging sing nandes, sauruting ula-ula mangisor.
Manawa nemoni sawatara sambungan-sambungan kang kendo iki nandakake anane sawatara asabat kang tuwuh saka lonjoran ula-ula mau nemoni gangguwan, awit saka iku mesthi ana sawijining anggota badan kang lara.
Ana dene manawa nemoni ing sawijining panggonan kang krasane ana kang luwih anyep utawa luwih panas, tinimbang karo ing panggonan liya ing sakitare, iku anandakake yen ana urat ing dalem wewengkoning ula-ula ana kang mengkeret, kang angganggu marang cakra manggilinganing asabat-asabat saka pusere asabat (Zenuw nitra) kang mangkono iku dadi tuwuh rasaning lara lan tumindake ing dalem anggota badan iku dadi ora bener.
Kawigatekna ing panggonan-panggonan iku supaya bisa ngambali tumindaking pakaryan kalayan taliti.
Wasana prayoga wong kang lara iku supaya leyeh-leyeh mlumah banjur uruten kalawan tangan loro ing badane sakojor kalawan nyatitekake ing ngendi anane urat kang mengkeret panggonan kang lara lan liya-liyane.
Caraning pamaluya umum iku kudu katindakake kalawan tementemen, kang carane enggone miwiti kaya kang kapratelake ing ngisor iki :
Kawiwitan saka sacedhaking gulu kaurut terus kalawan alon lan taliti ing sauruting ula-ula, mangisor kalawan nyatitekake panggonanpanggonan kang karosa lara, utawa panggonan kang katara rasane anyep lan panas, kaya dene kang wis kapratelake ing dhuwur.
Luwih dhisik ing saurute sisihing ula-ula nuli sauruting sisih liyane kalawan tansah nyatitekake kanti tretib ing saben-saben kebener panggonan kang karasa lara.
Nuli kena banjur migunakake caraning pamaluya nganggo geteran ing sauruting ula-ula, wusanane kena banjur digosok kalawan alon pirang-pirang rambahan kang bakal andadekake kamayaran.
Sawise mangkono banjur kena nindakake cara pamaluya ing gulu kaya ing ngisor iki.
Miwitana mijet-mijet urat-urat ing bageyan lan ngurut-urut kalawan alon ing gulu bageyan ngarep, patrap mangkono iku ana pigunane kanggo nglestarekake lakuning getih kang saka lan marang utek, supaya lestari lakune kalayan omber.
Tumuli banjur mijet-mijet lan ngurut-urut pundhak kiwa tengen genti genten, banjur lengene kiwa tengen saka pundhak nganti tumeka pucuking driji.
Banjur nyandak gilirane ing dhadha geger lan lambung kanan kering ing saben saben nindakake sarana mijet-mijet dhisik banjur ngurut urut.
Migunakna caraning pamaluya kalawan geteran nganggo driji-driji mangkono iku manawa prelu kanggo mayarake rasaning lara uga kena anggunakake dhodhogan lirih ing panggonan-panggonan kang kandel ing antaraning badan manawa ana prelune kudu katindakake nganggo cara mangkono.
Sawise iku kena banjur anggarap sauruting sikil kanan kering kang tansah kawiwitan saka dipijet-pijet dhisik banjur diurut urut kaya kene kang katindakake ing lengen-lengen tangan mau. Migunakna sarupaning daya kang kinira rinasa perlu ing penering panggonan panggonan kang lara.
Daya kang luwih becik iya iku matrapake tangan kanan ing prenah ing sangisoring pulung ati, dene tangan kiwa ing prenah tengah tengahing geger kalawan patrap mangkono iku bisa nuntuni dalan ilen ilening prana utawa kekuwataning urip marang sajroning badan suwene kira-kira limang menit.
Yen arep maluyakake rasa lara katamtuwane kudu anggosok dhisik epek-epeke karo kang seru nganti karasa panas nuli tangan kang kanan iku tumpangna sadhuwure panggonan kang karasa lara dene tangan kang kering katumpangna sadhuwure badan utawa anggota badan ing sisih burine panggonan kang lara iku kalawan gumolonging kekarepan kang kanthi kekuwataning pikiran katujokake ing sedya arep gawe waluyaning bageyan panggonan iku supaya ora krasa lara maneh.
Minangka panutuping cara nindakake pamaluya iki ing saben saben tansah diwekasi kalawan cara ngurut-ngurut saka ing dhuwur nganti liwat pucuking driji-driji tangan kiwa tengen lan pucuking driji-driji sikil karo pisan ing saben saben akhire tangane dhewe kudu banjur katepastepasake supaya wong kang lara bisa dadi seneng lan lakuning getih dadi tumindak kalawan prayoga. Sadulur dhewe kang nindakake patrap caraning pamaluya iki bakal rumasa anggumun tumrap kamandening “urut”.
Sasuwene nindakake cara pamaluya umum tarkadang-kadang sadulur nganggo leren sadela kalawan numpangake tangan kanan sarta nyanggakake tangan kering ing antarane badane wong kang lara utawa tangan tengen ana ing sisih ngarep, tangan kiwa ana ing sisih buri.
Kalawan mangkono iku anjuran bisa mili ing badan sakojur lan bias rumeka warata ing sakehing anggota anggota badan.
Ora bisa ambuwang sesuker gangguwan kang mangkono iku bisa kamusnakake kalawan cara pamaluya umum lan kang luwih prelu iya iku ing prenahing weteng lan limpa cara pamaluya kalawan geteran ing sandhuwuring limpa lan jeroan bisa tumindak bagus banget aja ketalen sakehing aturan kang katerangake ing dhuwur mau nganti anjuran bisa tinuntun lumebu ing sajroning bageyan bageyan badan aja kelalen ing akhire kudu ditindakake urat wong kang lara mau nuli dipituturi supaya Jngombe kang luwih akeh sabab wong susah ambuwang iku sababe saka kekurangan dzat banyu. Nalikane maluyakake tangan tengen kudu tansah makarti dene tangan kiwa dadi tetimbangane.
Pangan ora bisa ajur utawa piranti pangejur pangan kena gangguwan. Nindakna cara pamaluya umum gegandengan karo cara cara kaya kang wis kapratelake ing dhuwur mau, kalawan gumolonging pikiran kudu katujokake marang miline kekuwatan gaib marang piranti-piranti jerowan kang gegayutan karo piranti pangejur pangan.
Mencret (ulet uleten), carane maluyakake lelara iki kudu kalawan cara kang alus banget aja nganggo dipijet nanging ngemungake diuruturut alon-alon ban lan kaanjurake ilen ilen kekuwatan marang bageyanbageyan badan kanti cara pamaluya kang mligi kanggo penyakit mencret.
Cara pamaluya iku kadadiyan saka ambenerake kekuwataning asabat sajroning jerowan. Layake asabat-asabat iku tarkadang kadang sok mobah mobah dene carane maluyakake ngarah supaya mobah-mobah iku bisa dadi enteng maneh luwih maneh manawa pamaluyane iku kanti pikiran kang katujokake mligi marang prenahing panggonan kang lara kalawan parentahing dalem batin “menenga muduna” !
Cara pamaluya iki luwih becik kena katindake kaya ing ngisor iki.
Leyeh-leyehna wong kang lara iku patrape malumah, banjur tanganmu karo pisan patrapa sangisoring badane wong kang lara iku kalawan driji-drijine dumunung ing saben sisihe ula-ula kaprenah sangisoring iga wekas.
Kalawan cara mangkono, wong lara iku tuwaken munggah nganti sawatara senti meter dene boboting badan tansah nindihi driji-driji mau apa maneh pundake kiwa tengen lan bokonge isih tetep sumeleh bae kang gegere mujudake sawijining plengkungan, aja kalawan kesusu-susu nindakake obah-obahan sing alon. Ing nalikane katindakake pamaluya, badane wong kang lara kudu tansah kendho ora kena ana urate kang kapenthang.
Akhire wong kang lara diwenehi waktu limang menit kanggo ngaso, banjur kena diambahi maneh, cara pamaluya iku manawa penyakite durung mari.
Dene minangka panutuping panindak uga kudu kalawan angurut.
Sadulur bakal rumangsa anggumun banget sabab dening enggale penyakit iki dadi waras.
Sasuwene nindakake pakaryan iku kudu tansah makartekake gumolonging pikiran kang esthi katujokake metu kalawan parenjah : “menenga, muduna” !
Lara limpa bisa kawaluyakake kalawan cara pamaluya umum nganggo mijet-mijet ing panggonan limpa kanti geteran tangan ing prenahing panggonan angreming panyakit. Aja kelalen ing akhire kudu angurut-urut.
Lara ginjel bisa kawaluyakake kalawan cara sarupa aturan pamaluya lara limpa, kalawan migatekake ing prenahing ginjel.
Lara encok bisa kawaluyakake kalawan cara pamaluya umum kanthi mijet-mijet lan ngurut-urut ing prenahing panggonan kang lara.
Karasa lara karana asabat kena gangguwan, kayata lara sirah, lara untu, lan liya liyane. Kudu kawaluyakake kalawan cara pamaluya umum, nganggo mijet-mijet lan ngurut-urut ing prenahing panggonan kang lara.
Kendo utawa ilang rasa birahine. Bisane kena kawaluyakake maneh kudu kalawan cara pamaluya umum, kanti dipijet-pijet, diketek-ketek, digeterake lan diurut-urut ing ula-ulane bagiyan kang ngisor lan bageyan duwur saka bokonge.
Tumrap lelarane wong wadon. Iku prayoga banget digunakake cara pamaluya umum, lan kanti pijet-pijet lan urut-urut kalawan pangati-ati ing prenahing panggonan kang lara iku, iya prayoga.
Kawigaten umum. Cara cara pamaluya kang kasebut ing duwur iki kalawan migunakake tangan tengen lan tangan kiwa bebarengan sarupa anjuran electiciteit bisa dadi panuduh umum.
Wong kang amaluyakake kudu tansah andarbeni ati teguh kalawan temen-temen dhemene marang pakaryan iku, sarta angrasakake yen alam menehi marang dheweke sawijining pancaindriya kang linuwih saka kalumrahane, supaya bisa maluyakake sakehing penyakit.
Kang mesthi kudu katindhakake luwih dhisik iya iku mahamake aturane sawiji-wijining cara pamaluya, nganti ing saben obahing tangan bisa katindakake kalawan omber lan prigel kaya dene kaprigelane wong nglebokake pangan marang tutuke dhewe. Manawa wis faham nindakake sarupaning obah-obahan tangan lan driji iku, mesti cara-cara pamaluya iku bisa katindakake kalawan asih kang bagus wis mesthi bae kalawan mangkono iki, cara-cara iku bisa luwih mandi lan ampuh tinimbang karo yen mung katindakake kalayan sakena-kenane bae satemene uga ana sawijining “pancaindriya tumrap pamaluya” nanging kawigatekna, fahamna sarupaning obah-obahan lan sawiji-wijining patrape cara maluyakake sarupaning penyakit ngandela marang sawijining mitra utawa sanak kang tansah sadhiya ambantu. Pracaya marang diri pribadi lan marang kekuwatan gaib kang metu saka badan kita dhewe, asile bakal nyata bagus temenan.
X
ILMU MALUYAKAKE SAKA KADOHAN
Mekaring pikiran bisa dikirimake tumuju marang wong-wong kang dumunung ing panggonan kang lete adoh, sarta dheweke (wong-wong) iku tansah sediya nampani tekane mekaring pikiran kang katujokake marang dheweke iku.
Kalawan mangkono pakaryan pamaluya bisa uga katindakake.
Mangkono iku kang dadi wewadine gawe waluyaning wong lara saka panggonan kang adoh lete.
Pikiran nyawatake (mesatake) mekare kang dadi mancawarna mekaring pikiran iki kumlebat ngambah swasana lan mencok ing dalem rakitan badane wong kang tinuju. Lakuning mekaring pikiran iku ora kasatmata lan nembusi sakehing alangan ing dedalan ngluru wong kang wajib nampani dheweke, kaya dene ombak-ombak ing swasana kang metu saka piranti Marconi (radio).
Arep gawe waluyaning wong lara ing panggonan kang pepisahan, iku kudu ngumpulake golonganing pikiran lan metu pawakane wong kang lara nganti rumasa yen dirine dewe gegayutan karo wong kang lara iku.
Rasa iku bisa ketara yen wis rumasa wong kang lara iku kaya ana ing sandhinge.
Kalawan mesu ing dalem sadela bae mesti bakal wis bisa nemoni pangrasa kang kaya mangkono iku.
Manawa sesambungan kalawan cara mangkono iku wis dadi, nuli ucapna ing dalem batin ukara mantra mangkene :
“aku ngirimake marang kowe kekuwataning urip kang agawe kowe dadi kuwat lan waras”.
Kawitane kudu meta ing dalem pikiran kalawan cara kapriye mekaring pikiran iku metu ing saben ambarengi wetuning napas, banjur uga mesat kalawan pesat banget kumlebat ngambah swasana nekani wong kang tinuju lan banjur gawe waluyane.
Ora prelu nganggo katerangake jame karana ing sadhengah wektu kena nindakake ilmu iki ilmu maluyakake wong lara saka kadohan.
Manawa nganggo katetepake wektune, presebena supaya wong kang lara iku ngenengake badane ing wektu ing katamtokake, sarta tansah sadia bakal nampa mekaring pikiran kang kakirimake marang dheweke.
XI
ILMU MALUYAKAKE DHIRI PRIBADI
Ora mung tumindak bae tumrap sawijining wong bae bisa maluyakake wong liya kalawan kekuwatan gaib nanging uga tumindak tumrap sawijining wong maluyakake dhiri pribadi kalawan kekuwatan iku.
Bisane maluyakake larane wong liya, mesthine kudu ngirima kekuwatan waluya marang sajroning badane wong kang lara, Manawa wong gelem naliti yen wong iku bisa ngumpulake kekuwatan gaib ing dalem badane dhewe lan ngetokake sabageyan kekuwatan iku kawenehake marang wong liyane mesthine uwong bisa ngreti yen arep migunakake kekuwatan iku kanggo paedahe dhirine dhewe uga luwih gampang.
Supaya bisa nindakake pamaluya marang dhirine dhewe kalawan sampurna wong ngesthi kudu mahamake cara-carane maluyakake penyakit kang wis kapratelake ing bageyan-bageyan kang dhisik, iya iku cara-cara kang katindakake kanggo maluyakake wong liya lan wusanane ambudidaya supaya bisa migunakake obah obahan iku marang awake dhewe.
Kawitane wong kudu nindakake patrape mangreh napas, kanggo negahake asabat.
Dene carane ngatur napas iku kapratelake kalayan ringkes kaya ing ngisor iki :
Madika panggonan kang sepi Lungguha ing sawijining palinggihan kang endhek lan kapenak Sikil karo pisan tumapak ing lemah Badan kajejegake lan janggute diajokake Benik beniking klambi kang kemancing padha kauculan, sabuk uga diuculi supaya sandangan dadi longgar lan kapenak kanggo tumindak ing napas.
Pikiran katarik mlebu, supaya luwar saka sakehing geteran pikiran kang saka ing jaba.
Sakehing urat-urat kakendokake.
Banjur narika napas kalawan alon lan nganti jero banget tahanen napas iku sawatera sekon (detik) lan wusanane wetokna napas iku kalawan sareh.
Anujokna gumolonging pikiran kalawan ngetut marang napas kang mlebu metu iku kalawan giliran.
Carane nindakake napas kaya ing ngisor iki :
Narik napas kalawan alon lan nganti jero ing sabisane, nganti dhadha dadi mekar lan weteng dadi nglempret.
Nahan napas iku kira-kira nem saat utawa luwih suwe ing dalem paru-paru dhadhane cikben lestari mekare, lan wetenge cikben lestari nglempete kalawan mangkono iku gurung dalaning napas tansah tetap menga.
Ambuwanga napas kalawan alon nganti entek babar pisan nganti dhadha dadi kempes, lan weteng dadi mekar.
Banjurna marambah rambah matrapake mangkono iku suwene kira-kira saka lima tumeka 15 menit utawa luwih suwe nganti bias nemoni pangrasa anteng lan tentrem ing sajroning badan.
Cara matrapake kasebut ing dhuwur iki sawijining cara kangge napakake napas iki kena lan kudu ditindakake saben dina telung rambahan, dening sapa bae kang nglakoni tapa supaya oleh ilmu gaib.
Sawise nindakake mangkono kang ateges ngiseni pokoking asabat kalawan prana anayar, nuli wong kena nindakake pamaluya umum nurut ing prenah panggonan kang lara.
Mesthi bae marang dirine dhewe wong ora bisa ngobahake tangan lan drijine kalawan longgar nanging sanadyan kapriye bae saka sathithik yakin wong bakal bisa makarti kalawan bisa anduweni asil kang bagus lan angeramake.
Pijet urut geteran lan liya liyane obah-obahan bakal bias katindakake tumrap marang badane dhewe sinambi mlumah lan nindakake napas manut aturan kasebut ing dhuwur mau.
Cukup kirane manawa migatekake aturan-aturan kang wis kapratelake ing bageyan-bageyan ing dhuwur.
Daya kang luwih bagus iya iku miwiti makarti miturut pituduhan.
Aja weya nindakake patrap kanggo napakake napas iku.
Cara matrapake tumindaking napas iku kena uga ditindakake kalayan leyeh-leyeh mlumah : ngendokake sakabehing urat-urat nyelehake tangan karo pisan sadhuwuring weteng lan nindakake lakuning napas miturut aturan.
Daya ngisekake prana, ngadeg kalawan jejeg sikil karo pisan kapepetake dadi siji lan driji drijining tangan karo pisan dirangkep dadi siji kalawan longgar banjur matrapa lakuning napas sawatara rambahan miturut aturan.
Gawe segering utek lungguha kalawan jejeg lan nyelehna tangan karo pisan ing sandhuwuring pupu kiwa tengen : mripat mandeg marang arah ing ngarep kalawan tetep : sikil karo pisan tumadak ing lemah.
Kalawan jempol tangan kanan anutup lenging grana sisih kiwa wusana nglepasake jempol iku banjur ambuwang napas liwat lenging grana tengen lepasna driji panutup iku lan ambuwanga napas mangkono sabanjure kalawan genti genten kiwa lan tengen.
Tamat
Copyright by Sadu – Budi Solo
alangalangkumitir 